|
ўлдириш ҳукми бўлади. Бунга бир овоздан иттифоқ қилинган. Бу ҳукм ҳамма уруш ҳолатидаги кофир хусусида умумийдир. Бундай кофир муоҳид бўладими ёки мустаъминми ёки бошқами, бунинг фарқи йўқ. Чунки уларнинг ҳаммаси уруш ҳолатидаги кофир бўлиб, агар жосус бўлса ўлдирилади.
Энди зиммий кофир жосус бўлса бунда қаралади. Агар у зиммийликка кирган пайтида жосуслик қилмаслиги шарт қилиб қўйилган бўлса ва у жосуслик қилса ўлдирилади. Ана шу шартга амал қилиб ўлдирилади. Аммо унга бундай шарт қўйилмаган бўлса у ҳолда уни қаттиқ оғритадиган таъзир уқубати билан жазоланади. Лекин уни қатл қилиш имомга вожиб эмас. Чунки у давлат фуқароси бўлгани учун ва зиммийлик битимида унга бу нарса шарт қилинмагани учун уни қатл қилиш имомга вожиб эмас.
Аммо мусулмонлар ва зиммийларга қарши душман фойдасига жосуслик қиладиган мусулмон жосусга келсак, у ўлдирилмайди. Чунки Росулуллоҳ с.а.в. Фурот ибн Ҳайённи мушриклар айғоқчиси бўлгани учун ўлдиришга буюрган пайтда «ё Росулуллоҳ, у мусулмон эканини даъво қилмоқда», дейишди. Шунда Пайғамбаримиз ундан ўлдириш ҳукмини олиб ташладилар. Набий с.а.в. Абу Довуд ривоят қилган ҳадисда шундай дедилар:
«إِنَّ مِنْكُمْ رِجَالاً نَكِلُهُمْ إِلَى إِيمَانِهِمْ، مِنْهُمْ فُرَاتُ بْنُ حَيَّانَ»
«Орангизда шундай кишилар борки, биз уларни имонларига ҳавола қиламиз. Улардан бири Фурот ибн Ҳайёндир». Демак уни қатл қилишдан ушлаб қолган иллат унинг мусулмон бўлганидир. Бухорий шундай ривоят қилди: Али ибн Абу Толиб деди:
«بَعَثَنِي رَسُولُ اللَّهِ A أَنَا وَالزُّبَيْرَ وَالْمِقْدَادَ بْنَ الأَسْوَدِ وَقَالَ: انْطَلِقُوا حَتَّى تَأْتُوا رَوْضَةَ خَاخٍ فَإِنَّ بِهَا ظَعِينَةً، وَمَعَهَا كِتَابٌ، فَخُذُوهُ مِنْهَا، فَانْطَلَقْنَا تَعَادَى بِنَا خَيْلُنَا، حَتَّى انْتَهَيْنَا إِلَى الرَّوْضَةِ، فَإِذَا نَحْنُ بِالظَّعِينَةِ، فَقُلْنَا أَخْرِجِي الْكِتَابَ، فَقَالَتْ مَا مَعِي كِتَابٌ، فَقُلْنَا: لَتُخْرِجِنَّ الْكِتَابَ أَوْ لَنُلْقِيَنَّ الثِّيَابَ، فَأَخْرَجَتْهُ مِنْ عِقَاصِهَا، فَأَتَيْنَا بِهِ رَسُولَ اللَّهِ A ، فَإِذَا فِيهِ: مِنْ حَاطِبِ بْنِ أَبِي بَلْتَعَةَ إِلَى أُنَاسٍ مِنْ أَهْلِ مَكَّةَ يُخْبِرُهُمْ بِبَعْضِ أَمْرِ رَسُولِ اللَّهِ A ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ A : مَا هَذَا يَا حَاطِبُ؟ قَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ لاَ تَعْجَلْ عَلَىَّ، إِنِّي كُنْتُ امْرَأً مُلْصَقًا فِي قُرَيْشٍ، وَلَمْ أَكُنْ مِنْ أَنْفُسِهَا، وَكَانَ مَنْ مَعَكَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ لَهُمْ قَرَابَاتٌ بِمَكَّةَ يَحْمُونَ بِهَا أَهْلِيهِمْ وَأَمْوَالَهُمْ، فَأَحْبَبْتُ إِذْ فَاتَنِي ذَلِكَ مِنَ النَّسَبِ فِيهِمْ أَنْ أَتَّخِذَ عِنْدَهُمْ يَدًا يَحْمُونَ بِهَا قَرَابَتِي، وَمَا فَعَلْتُ كُفْرًا، وَلاَ ارْتِدَادًا، وَلاَ رِضًا بِالْكُفْرِ بَعْدَ الإِسْلاَمِ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ A : لَقَدْ صَدَقَكُمْ، قَالَ عُمَرُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ دَعْنِي أَضْرِبْ عُنُقَ هَذَا الْمُنَافِقِ، قَالَ: إِنَّهُ قَدْ شَهِدَ بَدْرًا، وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّ اللَّهَ أَنْ يَكُونَ قَدِ اطَّلَعَ عَلَى أَهْلِ بَدْرٍ فَقَالَ: اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ فَقَدْ غَفَرْتُ لَكُمْ»
266-бет
Бетлар: 246 247 248 249 250 251 252 253 254 255 256 257 258 259 260 261 262 263 264 265 266 267 268 269 270 271 272 273 274 275 276 277 278 279 280 281 282 283 284 285 286 287 288 289 290 291 292 293 294 295 296 297 298 299 300 301 302 303 304 305 306 307 308 309 310 311 312 313 314 315 316 317 318 319 320 321 322 323 324 325 326 327 328 329 330 331 332 333 334 335 336 337 338 339 340 341 342 343 344 345 346 347 348 349 350 351 352 353 354 355 356 357 358 359 360 361 362 363 364 365 366 367 368 369 370 371 372 373 374 375 376 377 378 379 380 381 382 383 384 385 386 387 388 389 390 391 392 393 394 395 396 397 398 399 400 401 402 403 404 405 406 407 408 409 410 411 412 413 414 415 416 417 418 419 420 421 422 423 424 425 426 427 428 429 430 431 432 433 434